Adoptie wordt vaak gezien als een daad van liefde, een kans op een beter leven, een redding uit moeilijke omstandigheden. Maar wat als adoptie niet alleen een geschenk is maar ook een last? Wat als de schaduwzijde van adoptie zo diepgeworteld is dat het een levenslange zoektocht naar identiteit, erkenning en zelfliefde wordt? Een diepgaand betoog over de vaak vergeten keerzijde van adoptie. Het verkent de emotionele en psychologische impact van ontworteling, identiteitsvragen en de strijd om erkenning. Adoptie is niet alleen een nieuw begin, maar ook een afscheid. Pas door de schaduwzijde te erkennen, kunnen geadopteerden zichzelf volledig omarmen.
Wees dankbaar
Veel geadopteerden groeien op met de verwachting dat dankbaarheid vanzelfsprekend is. “Wees blij dat je gered bent,” wordt vaak gezegd. Maar redding impliceert dat er eerst iets verloren is gegaan. Wat wordt vaak vergeten? De pijn van ontworteling. De breuk met de familie van oorsprong. De onzichtbare wond van afwijzing. Adoptie is niet alleen een nieuw begin, het is ook een afscheid van een verleden waar vaak niet over wordt gesproken.
Een leven met vragen
Geadopteerd zijn betekent leven met vragen die nooit volledig beantwoord kunnen worden. Op wie lijk ik? Waarom ben ik afgestaan? Zijn er familieleden die mij nooit hebben vergeten? De zoektocht naar afkomst is niet alleen een juridische strijd, maar ook een emotionele. Zelfs als antwoorden gevonden worden, blijven er gaten in het verhaal die nooit gevuld kunnen worden.
Eeuwige status van ’tussenin’ zijn
Daarnaast worstelen veel geadopteerden met een diepgeworteld gevoel van ontheemding. Zij bewegen zich tussen twee werelden en voelen zich nergens volledig thuis. Hun gezicht, huidskleur of culturele achtergrond herinnert hen eraan dat hun verhaal elders begon. In een wereld die identiteit en afkomst zo belangrijk maakt, voelt adoptie soms als een eeuwige status van ‘tussenin’ zijn.
Angst
En dan is er nog de psychologische impact. Verlatingsangst, bindingsproblemen, perfectionisme – het zijn uitdagingen die diep kunnen wortelen in het adoptieverhaal. Veel geadopteerden voelen een drang om zich continu te bewijzen, om te laten zien dat ze het waard waren om geadopteerd te worden. De behoefte om geliefd te worden kan samengaan met de angst om opnieuw verlaten te worden.
Je mag rouwen om wat je hebt verloren
Toch is het erkennen van deze keerzijde geen zwakte, maar een kracht. Geadopteerden mogen hun pijn benoemen, zonder schuldgevoel. Zij mogen rouwen om wat verloren is gegaan, zonder dat dit afdoet aan de liefde die zij in hun adoptiegezin hebben ontvangen. Zij mogen zoeken naar wie ze echt zijn, zonder dat dit ondankbaar is.
Het recht om écht jezelf te zijn
Adoptie is een complex verhaal van verlies en liefde, van pijn en groei. Pas als we ook de schaduwzijde durven erkennen, kunnen geadopteerden écht zichzelf zijn – volledig, zonder schuld, zonder schaamte. En dat is geen luxe, maar een recht.