Toen ik afgelopen zondag in Emmeloord met mijn man aan het wandelen was, in de buurt van de middelbare school waar ik op heb gezeten, werden wij aangenaam verrast door een ‘zebrapad’ in de kleuren van de regenboog. “Eindelijk gaat Emmeloord voor gelijkheid en omarmen zij diversiteit op scholen en in het dorp”, dacht ik. Maar ik voelde ook een kwaadheid in mij opkomen.
Geen steun…
In de tijd dat ik op de middelbare school zat waren er in Emmeloord geen gekleurde oversteekplaatsen. Was er geen COC waar je jouw verhaal kon doen. Op school was er wel een klassenleraar, maar daar hoefde je niet aan te vertellen dat jij verliefd was op een jongen uit je klas. Laat staan dat je vertelde dat je door de jongens uit de klas werd uitgescholden voor “flikker” of “vieze homo”. Of fysiek werd bedreigd, omdat je jezelf probeerde te zijn. Er was geen organisatie waar jij terechtkon met je emoties en vragen. Ik had alleen mijn beste vriend. Wij deelden onze geaardheid met elkaar. Wij gingen met elkaar in gesprek. Huilden bij elkaar uit als we het moeilijk hadden omdat we homoseksueel waren. En deelden ook de vreugde en het plezier als we op dezelfde jongen een oogje hadden.
Voorlichting
Er is veel veranderd in de afgelopen jaren. Tegenwoordig hebben ze op veel scholen programma’s over (gender)diversiteit en homoseksualiteit. Het COC zet vrijwilligers in die op school voorlichting komen geven over de LHBTI-gemeenschap. In de media is er veel aandacht voor onder andere transgender. En in steeds meer plaatsen zie je dus een oversteekplaats in de kleuren van de regenboog.
Dankbaar
Ik ben dankbaar, en ook trots op mezelf, dat ik het in mijn middelbare schoolperiode zelf heb moeten doen. Ja, het was een stuk makkelijker geweest als ik bij een leraar kon uithuilen. Of dat ik mij veilig genoeg op school voelde om mijn coming-out toen al te doen, in plaats van acht jaar later. Maar die zondagmiddag kon ik, nadat de kwaadheid was afgenomen, met trots verder lopen. Ik keek naar mijn man en besefte me dat ik nu een leven heb waar ik dankbaar voor mag zijn. Ik heb veel in mijn eentje gedaan. En heb nu ook mensen om mij heen waar ik wel bij kan uithuilen als dat nodig is. Vrienden waar ik mee in gesprek kan over mijn emoties. En “mentoren” die mij ondersteunen op mijn pad.
Liefde
Ik gun iedere LHBTI’er, jong en oud, een leven waarin hij of zij zich veilig en geliefd voelt. Zodat zij zichzelf kunnen en mogen zijn. En dat zij hulp en ondersteuning krijgen om de oversteek te maken!
We doen er allemaal toe, ook jij!
Geef een reactie